Η κορυφή Προφήτης Ηλίας του Ταϋγέτου.

Σαϊδόνα, το µνηµείο πεσόντων κατά τη διάρκεια των πολεµικών επιχειρήσεων της δεκαετίας 1940-1950. Χαρακτηριστικό είναι το πλήθος των µαρµάρινων πλακών µε τα ονόµατα, πολλές φορές ολόκληρων οικογενειών, από όλα σχεδόν τα χωριά της περιοχής.

Διλάγκαδο, σηµείο συνάντησης δυο λαγκαδιών: δεξια συνεχίζει το φαράγγι του Βιρού προς το δάσος της Βασιλικής και αριστερά προς το βουνό Χαλασµένο. Στην ευρύτερη περιοχή έλαβαν χώρα τα µαρτυρικά γεγονότα µε τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του στρατού το 1949.

Ντουµπίτσια Ταϋγέτου, πάνω από το Εξωχώρι. Αναβαθµίδες που δηµιούργησαν µέσα στα χρόνια οι ντόπιοι. Η περιοχή κατά τα παλαιότερα χρόνια ήταν ο καλοκαιρινός τόπος διαβίωσης των κατοίκων των γύρω χωριών. Χρησιµοποιήθηκε τόσο για το ξεκαλοκαίριασµα των κοπαδιών, όσο και ως ασφαλές καταφύγιο από επιδροµές. Κατά την περίοδο ‘43-’49 η περιοχή συγκέντρωσε µεγάλο µέρος των ντόπιων που έµεναν εκεί για να γλιτώσουν από τις επιδροµές των ταγµάτων ασφαλείας.

Πέτρινη πλάκα στο µνηµείο της Σαϊδόνας, για τους νεκρούς στην περιοχή. Το άσβεστο µίσος απέναντι στους ηττηµένους και νεκρούς χαρακτηριστικό, καθώς η πλάκα είναι πυροβοληµένη από κυνηγετικό όπλο.

Ενταύθα εσφαγιασθήσαι παρά των κοµµουνιστοσυµµοριτών 37 άνδρες της χωροφυλακής την 6-6-1947”. Επιτύµβια στήλη στο ύψωµα της Παναγιάς, πάνω από το Εξωχώρι. Αναφέρεται στην ενέδρα από οµάδα του Δ.Σ.Π. Σε αντίθεση µε την παραπάνω πλάκα, παραµένει ανέπαφη...

Λιβάδι στα Ντουµπίτσια Ταϋγέτου

Το διαβόητο οχυρό του Γερακάρη, πάνω στον παραλιακό δρόµο προς τον Άγιο Νικόλαο Μεσσηνιακής Μάνης (παλ. Σελίνιτσα). Στο άντρο αυτό τα τάγµατα ασφαλείας βασάνισαν και εκτέλεσαν δεκάδες ντόπιους.

Ιδιόχειρος λεπτομερής χάρτης, φτιαγμένος από τον Χριστόφορο Λαμπρινέα, όπου απεικονίζονται τοποθεσίες και σημαντικά για την εποχή σημεία στη μεγάλη χαράδρα του Ταϋγέτου.

Στα μονοπάτια της Δυτικής Μάνης, η μνήμη όσων ζουν ακόμα είναι ποτισμένη από τη σκληρότητα της δεκαετίας του ‘40, που τους έφερε να παλεύουν για την επιβίωση και την αξιοπρέπειά τους. Με όρους αυτοοργάνωσης, δυνατής συντροφικότητας και αλληλεγγύης.
Ανήμερη Μνήμη είναι οι χιλιάδες ιστορίες καθημερινών ανθρώπων, είναι η μνήμη τους, το βίωμά τους, τα συναισθήματά τους, που δεν έχουν ηρεμήσει, δεν έχουν ημερέψει, παρά τις δεκαετίες που πέρασαν. Δεν μας αφηγούνται την “ιστορία του εμφυλίου”, δεν μας μιλάνε για κατορθώματα και ήρωες. Μας περιγράφουν πώς η κοινότητα έγινε, έστω και για λίγο, απόλυτος όρος ύπαρξης, που προκαλεί τα δικά μας στοιχήματα του σήμερα.

Επόμενες Προβολές

Σάββατο 26 Απριλίου 19.00 στο αναρχικό κοινωνικό κέντρο A.casă στην Cluj, Ρουμανία

Αρχείο Προβολών

Σάββατο 12 Απριλίου 19.30 στον Α.Κοι.Χ.Ι. (Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Ιωαννίνων).

Εισήγηση της εκδήλωσης από τον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Ιωαννίνων:(σε μορφή pdf εδώ)

Καλησπέρα σας, καλώς ήρθατε και καλή βραδιά.

Έχουμε συνηθίσει η ιστορία να θεωρείται κάτι αντικειμενικό και να διδάσκεται με έναν τρόπο κάθετο ως απαρίθμηση γεγονότων και ημερομηνιών. Γεγονότα και ημερομηνίες, βέβαια, στον βαθμό που είναι επαρκώς διασταυρωμένα δεν μπορούμε να τα αμφισβητήσουμε. Δεν μπορούμε όμως να μη βάλουμε στην εξίσωση και τον παράγοντα του ποιος και γιατί γράφει την ιστορία. Είναι μια τελικα η ιστορία; Για παράδειγμα πόσα άτομα από εδώ είναι πεπεισμένα πως η 25η Μάρτη 1821 ήταν η έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και αν όντως ήταν εθνικοαπελευθερωτικός;

Η επίσημη ελληνική ιστορία, είναι ένα εθνικό αφήγημα με κύριο στόχο την εθνική συνοχή και υπερηφάνεια πασπαλισμένο με αλυτρωτισμό και θεία χάρη. Συνταγή ιδιαίτερα πετυχημένη στο να παράγεις έφηβους και μη ,έτοιμους να πάρουν το όπλο και να σκοτωθούν για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Συνταγή, επίσης επιτυχημένη για να διατηρείς μία δεξαμενή έτοιμων εθνικιστών που θα αναλάβουν είτε ανεπίσημα, ως παρακράτος , είτε επίσημα, ως κόμμα, να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Καθόλου τυχαία η άνοδος της δεξιάς (ακροδεξιάς) στην ελληνική επικράτεια όπως και διεθνώς, σε μία περίοδο που οι κρίσεις του κεφαλαίου διαδέχονται η μία την άλλη και τα κατώτερα κοινωνικά/οικονομικά στρώματα ζορίζονται όλο και περισσότερο.

Η κάθετη ροή, ο άξονας, της ιστορίας χρειάζεται τομές. Τομές που ανοίγονται ως άλλες διαδρομές στη σκέψη και όχι σα σφήνες στη μοναδική αλήθεια μίας κυρίαρχης αφήγησης. Τέτοιες τομές έχουν τη δυνατότητα να μας κάνουν να βλέπουμε τον άνθρωπο ως το υποκείμενο που πράττει την ιστορία του και όχι ως ένα αντικείμενο που έρχεται η ιστορία να μελετήσει. Ο ένας λόγος που θέλαμε να είναι σήμερα εδώ το project Ανήμερη μνήμη είναι αυτός.

Υπάρχουν και άλλοι λόγοι.

Πολλές από εμάς λόγω γεωγραφικής εγγύτητας και ελλείψει περεταίρω ψαξίματος λίγα γνωρίζουμε ,αν γνωρίζουμε , για εκείνη την ιστορική περίοδο πέρα από τον Γράμμο και το Βίτσι , πέρα από τον Άρη Βελουχιώτη. Είναι τα γνωστά βουνά, ίσως γιατί κανείς δεν μπορεί να διαγράψει, και καλώς, όσα συνέβησαν εκεί. Είναι ο εμβληματικός αγωνιστής του ΕΛΑΣ και καλώς το όνομά του δεν ξεχνιέται. Η αντίσταση , όμως, ενάντια στον φασισμό, οι τόποι των διωγμών, η μετέπειτα συγκρούσεις μεταξύ αγωνιστών/ριων και Κυβερνητικού Στρατού έλαβαν χώρα ανά την επικράτεια και επηρέασαν τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων με όνομα και επώνυμο.

Η μνήμη δεν κατοικεί μόνο στα μνημεία· κατοικεί και στους αφανείς τόπους, στα σπίτια που γκρεμίστηκαν, στα δάση που κάποτε φιλοξένησαν κοινότητες. Τέλος, ένας ακόμη λόγος είναι η σχέση μεταξύ ιστορίας και συλλογικής μνήμης ως παράγοντες συγκρότησης μίας αγωνιστικής και όχι εθνικής (ή κομματικής) ταυτότητας. Είναι η ιστορία από τα κάτω. Η ιστορία δια στόματος και βλέμματος αυτών που ήταν εκεί και δημιούργησαν ολόκληρες κοινότητες στα βουνά, αποδοσμένη από ένα συλλογικό εγχείρημα που λειτουργεί οριζόντια και αντιιεραρχικά.

Η ιστορία δεν είναι παρελθόν — είναι τρόπος να στεκόμαστε στο παρόν και να φανταζόμαστε/ενατενιζουμε το μέλλον. Η “Ανήμερη Μνήμη” δεν είναι μια ρομαντική επιστροφή σε άλλες εποχές, αλλά μια πράξη αποκατάστασης και συνέχειας: του λόγου των αόρατων, της αξιοπρέπειας των νικημένων, της δυνατότητας να μη γράφεται η Ιστορία μόνο από τους νικητές.

Ο λόγος λοιπόν στα συντρόφια από το project Ανήμερη Μνήμη.

---

Παρασκευή 4 Απριλίου στις 20.00, στο A-Infoshop AKC Metelkova Mesto, Λιουμπλιάνα.

---

Παρασκευή 28 Μαρτίου 20.00, στον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο 7 Νάνοι.

---

Σάββατο 15 Μαρτίου στις 19.00 στο Αυτοδιαχειριζομενο Κυλικείο Νομικής.
Εισήγηση της εκδήλωσης από το Αυτοδιαχειριζομενο Κυλικείο Νομικής: (σε μορφή pdf εδώ)

Ως Αυτοδιαχειριζομενο Κυλικειο Νομικής η συγκεκριμενη εκδηλωση μας κινητοποιησε, απο την πρωτη στιγμη. Όχι μονο λογω της θεματολογιας της, αλλα και για την σημασια που εχουν η αυτοοργανωση στις τεχνες και τα αντιεμπορευματικά εγχειρήματα εν γένει.

Η συμμετοχή σε αυτοδιαχειριζόμενα κινηματογραφικά εγχειρήματα, ιστορικά έχει βοηθήσει πλάσματα, μειονότητες, να δώσουν φωνή στα βιώματά τους, να παράξουν τέχνη με δικά τους μέσα και χαρακτηριστικά δίχως την λογοκρισία και τους περιορισμούς που επιβάλλει ο εμπορικός και θεσμικός κινηματογράφος. Η πλαισίωση τετοιων πρωτοβουλιων λειτουργεί ενδυναμωτικά, χτιζει κοινότητες αντιστασης και ενημερώνει το συλλογικό και ατομικό βίωμα με ανταγωνιστικούς και αδιαμεσολάβητους όρους.

Ο εμφύλιος αποτελεί μια απο τις πιο σκοτεινές στιγμές στην ιστορία του ταξικού ανταγωνισμού στον ελλαδικό χώρο. Σκοτεινές όχι απλώς επειδή η κυριαρχική βία πολλαπλασιάστηκε προς πάσα κατεύθυνση - και ας συνέβη και αυτό. Αλλά κυρίως γιατί έχει μεθοδικά σβηστεί απο την θεσμική και επίσημη ιστοριογραφία. Μάλιστα αυτή η εξαφάνιση απο τον επίσημο θεσμικό λόγο έχει και κρατική βούλα, αφού το ελληνικό κράτος πέρασε διάταγμα ακύρωσης των σχετικών εθνικών επετείων και κρατικών εορτασμών το 1981. Ο εκδημοκρατισμός και η εθνικἠ συμφιλίωση όπως λένε είχε ως προϋπόθεση τη κήρυξη στη λήθη τα γεγονότα του εμφυλίου.

Αν κάποιο επιλέξει να έρθει σε επαφή με τα τότε γεγονότα, να τα καταλάβει και να τα επεξεργαστεί πολιτικά θα πρέπει να αναμετρηθεί με πλήθος ανταγωνιστικών λόγων. Αυτό σε εμας - και πιστεύουμε όχι μονο - γίνεται αντιληπτό και απο τις οικογενειακες συζητήσεις που μπορεί να υπαρχουν αντίθετες βιωματικές αφηγήσεις γύρω απο τον εμφύλιο. Το ενα ή το άλλο γεγονός ερμηνεύονται με πλήρως αντιδιαμετρικό τροπο καταδεικνύοντας την συνέχεια της πολεμικότητας που αν και αποκηρύχτηκε θεσμικά δεν σίγησε πραγματικά ποτέ. Εμείς απο πλευρά μας, ως διαχειριστική συνέλευση του ΑΚΝ, δεν έχουμε κάνει συλλογικά αυτήν την επεξεργασία αν και θα ηταν μια συλλογική δουλειά που θα άξιζε να γίνει. Θεωρούμε παρόλα αυτά το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ ενα σημαντικὸ βήμα προς τη κατεύθυνση της ανασυγκρότησης της ιστορικής μνήμης και μάλιστα από ανταγωνιστική σκοπιά.

Η ιστορία έχει συνέχεια, και αυτό φαίνεται ακόμη και σε περιόδους λήθης. Ακόμα και αν έχουμε ξεχάσει, η ιστορία συνεχίζεται, τα εξεγερμένα άτομα θα συνεχίσουν να υπάρχουν και να αντιστέκονται με νεους τροπους που ομως δεν ειναι άσχετοι με αυτές του παρελθόντος. Η συλλογική μνημη και η συλλογικοποιηση των βιωματων, όπως τις αντιλαμβανόμαστε, είναι τελικά εργαλεία όχι μόνο κατανόησης του παρελθόντος, αλλά και διαμόρφωσης του μέλλοντος.

---

1/3/2025 20.00
Cine Yfanet, κατάληψη Φάμπρικα Υφανέτ, Ομήρου & Περδίκα γωνία, κάτω Τούμπα

---

8/2/2025 19.00
Κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ, Τιμοδήμου και Αντωνιάδου Άνω Πετράλωνα

---

15/12/2025 18.00
Αυτοοργανωμένος χώρος Αλληλεγγύης και ρήξης, Ρεσάλτο Έβρου 27, Κερατσίνι

11/01/2025 19.00
Πάροδος Αυτοοργανωμένος χώρος έκφρασης, αλληλεγγύης και σύγκρουσης, Λαοδικείας και Π. Τσαλδάρη 173, Νίκαια

Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
animerimnimiautistici.org