Klassenoorlog – Programmatische standpunten

Deze maatschappij biedt ons slechts een strijd om het naakte overleven, waarin we niets anders zijn dan arbeidskrachten en consumenten. Natuurlijk is het allemaal verpakt in mooie toespraken over de waarden van fatsoenlijke burgers en de behoeften van het land en de economie, in modetrends en geestloze levensstijlen die dagelijks over ons worden uitgestort door media, politici, wetenschappers, beroemdheden… Zijn merkkleding, nieuwe mobiele telefoons en plasma-tv’s, leaseauto’s en woningen met hypotheekschulden, vrijdagfeesten, tv-shows en familie-idylles in winkelcentra een voldoende vervanging voor een echt menselijk leven? Is dit alles wat we echt willen en wat we echt nodig hebben?

NIET VOOR ONS!

We hebben geen grootse eigendommen en ondernemingen, die in ons levensonderhoud zouden voorzien. Daarom moeten we naar ons werk gaan. We verkopen onze tijd en energie, onze arbeidskracht, aan de klasse van de bourgeoisie, die eigenaar is van de productiemiddelen. We ruilen onze arbeid voor een loon, waarvan we kunnen kopen wat we nodig hebben om te overleven en wat elders is geproduceerd door dezelfde werkende mensen als wij. Hoe veel we ook verdienen, zodra we ons loon hebben uitgegeven, moeten we weer snel aan het werk. Het is onze arbeid die de hele maatschappij en economie aandrijft: fabrieken, supermarkten, kantoren, ziekenhuizen, bouwplaatsen… Wij zijn de klasse van de proletariërs en daarom komen we in opstand!

TEGEN LOONARBEID

Arbeid is van ons vervreemd, omdat de tijd waarin we werken niet aan ons toebehoort, het is geen volledig deel van ons – het is bovenal een middel om geld te verdienen. Omdat we onze arbeid als waar verkopen aan individuele bazen en ook aan de hele bourgeoisie, zijn zij het die de baas zijn, die er eigenaar van zijn en er echt van profiteren. We moeten gewoon zo lang en zo snel werken als van ons wordt geëist. We strijden dus tegen de loonarbeid, die de basis vormt van onze uitbuiting en van het hele kapitalistische systeem.

TEGEN DE VRIJETIJDSFABRIEK

We werken niet om direct te voldoen aan onze behoeften en aan de behoeften van de hele mensheid. De behoeften van het leven worden ons bemiddeld door middel van lonen – geld, omdat de producten van onze arbeid, die eigendom zijn van de bourgeoisie, ook van ons vervreemd zijn. De hele maatschappij is van ons vervreemd: de relaties waarop zij is gebaseerd, haar structuren, instellingen, rijkdom en zelfs kennis. Daarom heerst de dictatuur van het kapitaal ook buiten het werk. Vrije tijd, waarheen we op zoek zijn, is van haar. Het is het kapitaal, niet wij, dat bepaalt hoe we eten, vrijen, wonen, reizen, ons amuseren… Daarom strijden we tegen het geheel van kapitalistische sociale verhoudingen, die ons in elke fase van ons leven in een gigantische fabriek opsluiten, waar we worden behandeld als melkkoeien.

TEGEN HET KAPITALISME

Onze arbeid is een waar als geen ander: het is de enige die nieuwe waarde kan creëren, groter dan zijn eigen waarde. De bazen buiten ons allemaal uit, want zij betalen ons alleen voor onze arbeidskracht, en wat we meer produceren is hun meerwaarde en winst. Winst wordt opnieuw geïnvesteerd in productiemiddelen, in de productie van nieuw kapitaal, dat bestaat uit het gehele bezit dat gecontroleerd, bezeten en verkocht wordt door de bourgeoisie. Kapitaal is onze dode arbeid die in dingen is belichaamd. Het is onze tijd en energie die we op het werk hebben gedood, niet om te voldoen aan menselijke behoeften, maar om waren te produceren. Het enige doel van de kapitalistische productiewijze is om winst te maken en kapitaal te vermenigvuldigen. Menselijke behoeften zijn volledig ondergeschikt en worden alleen “bevredigd” door productie in de mate en op de manier die de expansie van het kapitaal dienen. En het is de reden waarom zelfs “socialistische” regimes, de USSR en haar satellieten, kapitalistisch waren en er nog steeds kapitalisme is in Noord-Korea, China of Cuba. Waar loonarbeid is, bestaat onvermijdelijk ook kapitaal. Het kan niet anders zijn, ondanks “marxistische” ideologische praatjes, ondanks de reorganisatie van de bourgeoisie door middel van een politieke partij en staat en ondanks haar inspanningen (zonder blijvende kans van slagen) om de kapitalistische wetten van de markt, de concurrentie en de waarde om te vormen.

TEGEN DE DEMOCRATIE, DE STAAT EN DE BURGERLIJKE POLITIEK

Democratie is de essentie van de kapitalistische maatschappij zelf en niet slechts een van haar politieke vormen. Versplinterde burgers, die een kunstmatige eenheid bereiken door middel van een afzonderlijk domein van nationale politiek, zijn een gemeenschappelijk kenmerk van parlementaire, stalinistische, fascistische of bijvoorbeeld islamistische staten. Dit zijn organisaties van de bourgeoisie als klasse, die groeien vanuit de sociale verhoudingen van de klassenmaatschappij. Daarom is de revolutionaire strijd van het proletariaat antidemocratisch en anti-staat en heeft deze niets te maken met burgerlijke politiek, politieke partijen (of ze nu links of rechts, parlementair of extraparlementair, legaal of verboden zijn), verkiezingen en politieke staatsgrepen.

TEGEN VAKBONDEN EN LINKSE PARTIJEN

Klassevakbonden (in tegenstelling tot “onderkruipers”-vakbonden die rechtstreeks door de bourgeoisie zijn opgericht) zijn al lang geen organisaties van de arbeidersklasse meer. Ze werden onderdeel van de kapitalistische staat, een instelling voor de georganiseerde verkoop van arbeidskrachten en het bewaren van de sociale vrede. Als zodanig moeten ze worden vernietigd, niet omgevormd. Zwakke punten en nederlagen van onze klasse gaven en geven nog steeds aanleiding tot vele stromingen van Links, die de rol van de historische sociaaldemocratie spelen. In tijden van revoluties zijn ze altijd het laatste redmiddel en bastion van het kapitaal geweest, omdat ze niet streven naar vernietiging van het kapitalisme, maar naar radicale hervorming ervan. Daarom strijden de communistische proletariërs tegen alle vormen van het Links: Stalinisme, Trotskisme, Maoïsme, vele varianten van het Anarchisme, Anti-Globalisme, “Derdewereld”- Anti-Imperialistische bewegingen…

TEGEN DE EENHEIDSFRONTEN

Wij zijn tegen alle eenheidsfronten met “progressieve” politieke fracties van de bourgeoisie en tegen alle contrarevolutionaire ideologieën die rond deze fronten ontstaan: het Antifascisme of bijvoorbeeld Nationale Bevrijding… Allemaal leiden ze tot de verdediging van de ene vorm van de kapitalistische dictatuur tegen de andere, “het minste kwaad” tegen de “slechtere”, d.w.z. tot het behoud van de kapitalistische dictatuur als een wereldwijde totaliteit. Deze fronten leiden tot een strijd voor het kapitaal met een “menselijk gezicht”, maar ze ondermijnen en verslaan altijd het revolutionaire proletariaat. Alleen directe klasseactie kan zich verzetten tegen de destructieve concurrentie tussen proletariërs die wordt aangemoedigd door racisme, fascisme en nationalisme. Alleen de communistische revolutie is het alternatief voor alle vormen van kapitalisme.

TEGEN ONDERDRUKKING, NATIONALISME EN OORLOG

Alle vormen van onderdrukking die ouder zijn dan het kapitalisme zelf – bijvoorbeeld op basis van geslacht, seksualiteit, etnische of religieuze afkomst – werden niet vernietigd, maar zijn onderdeel geworden van de kapitalistische uitbuiting en arbeidsdeling. Geen enkele vorm van onderdrukking bestaat buiten de kapitalistische sociale verhoudingen en kan alleen samen met hen worden afgeschaft in het proces van de communistische revolutie. Ideologieën die ons, de proletariërs, een identiteit van arbeider, vrouw, autochtoon, allochtoon, “bevoorrechte”, “uitgeslotene” opdringen, dienen om ons ertoe aan te zetten ons uiteindelijk innerlijk te identificeren met het kapitalistische systeem. Alleen de strijdende dynamiek van het proletariaat vormt het proces van ontkenning van al die identiteiten van gehoorzame burgers. Daarom verzet het proletariaat zich tegen hen op dezelfde manier als tegen de natie, het land of het nationalisme. Tegen de sociale vrede binnen de nationale staten en tegen een oorlog tussen hen, beroepen we ons op de klassestrijd tegen onze eigen bourgeoisie, d.w.z. het revolutionair defaitisme.

VOOR PROLETARISCH ASSOCIATIE

Tegenwoordig bevat de echte strijd van het proletariaat, ondanks de beperkingen daarvan, de kiemen van het communisme, dat wil zeggen de beweging die de huidige toestand vernietigt. Daarom steunen we nu de klassestrijd en de vorming van proletarische kernen, kringen en netwerken op een subversieve basis – d.w.z. in strijd en in associatie buiten en tegen vakbonden, politieke partijen en andere structuren van de burgerlijke staat. Juist uit dit soort strijd ontstaat een massale proletarische beweging en gaat ze de weg van de emancipatie van het proletariaat – de uitgebuite klasse in de huidige maatschappij – in richting van de toekomst.

VOOR DE COMMUNISTISCHE REVOLUTIE

Alleen in het proces van de dynamiek van het revolutionaire proletariaat zal een verandering in het krachtenevenwicht tussen proletariaat en bourgeoisie plaatsvinden. Alleen dit opent ruimte voor een kwalitatieve sprong in het klassebewustzijn, die de weg vrijmaakt voor een gewelddadige omverwerping van de heersende klasse en voor een beslissende oplossing van de klassentegenstellingen. Maar alleen als de proletarische beweging onmiddellijk, praktisch en bewust de weg inslaat naar de echte menselijke gemeenschap die door de revolutie wordt bereikt. Wil de revolutie niet sterven, moet ze zich met gezag verzetten tegen contrarevolutie die onmiddellijk de zwakheden binnen onze klasse tegen ons zal gebruiken.

VOOR DE PROLETARISCHE DICTATUUR

Steeds meer proletariërs worden door het proces van strijddynamiek van het revolutionaire proletariaat in de richting van gewelddadige opstanden en klasserevolutie voor een bewuste keuze gesteld tussen communisme en kapitalistische barbaarsheid: uitbuiting, crisis, oorlogen en milieurampen. Hoe duidelijker deze keuze wordt, hoe beter het proletariaat in staat is om in de revolutie zijn sociale dictatuur tegen loonarbeid, waarde, ruil, geld en de staat te realiseren. Dit betekent een wereldwijde dictatuur van menselijke behoeften tegen het kapitaal, en revolutionaire terreur tegen de burgerlijke krachten.

De proletarische dictatuur betekent opheffing van de bestaande sociale verhoudingen: het opheffen van de loonarbeid, de afschaffing van nutteloze beroepen en producties, afschaffing van ruilrelaties in alle aspecten van ons leven, opheffing van economie en productie voor winst, en onderschikking van alle productiekrachten aan de menselijke behoeften en de noodzaak van de wereldrevolutie, opheffing van het verschil tussen arbeid en vrije tijd, tussen stad en platteland en alle andere verdelingen, de gewelddadige vernietiging van de staat en zijn vervanging door organen van proletarische revolutionaire zelforganisatie, alles wat de triomf van de revolutie verandert in een wereldwijde menselijke gemeenschap. Door dit historische revolutionaire proces schaft het proletariaat (als laatste bestaande klasse) zichzelf en daarmee de hele klassenmaatschappij af en ontwikkelt het volledig de wereldwijde menselijke gemeenschap.

OVER REVOLUTIONAIRE ORGANISATIE

De revolutionaire organisatie groeit en krijgt specifiek vorm uitgaande van de klassestrijd, omdat het proletariaat daar historisch gezien toe gedwongen wordt. De revolutionaire organisatie met zijn militante activiteit creëert de voorwaarden voor de centralisatie van revolutionaire elementen, die klein in aantal en onbeduidend zijn in tijden van ongunstige van krachtsverhoudingen, en de meest bewuste en radicale delen van het proletariaat. De revolutionaire organisatie is niet de voorloper van de toekomstige sociale organisatie, en evenmin kent ze een rigide eeuwige structuur. Zij vervult slechts een essentiële rol in het proces van historische centralisatie van de revolutionaire dynamiek die zichzelf belichaamt in de partij van het proletariaat, dat wil zeggen de communistische partij. Wat deze partij onderscheidt van verschillende zelfverklaarde voorhoedepartijen, is dat zij geen ander programma heeft dan dat van haar klasse als een historisch subject, en omdat ze een centralisatie van dit programma is, is ze de leiding van de strijd van de hele revolutionaire klasse.

WAT TE DOEN?

Het verdiepen, verdedigen en uitdragen van het historische programma van het proletariaat voor de omverwerping van de heersende klasse met een opstand om een revolutie op gang te brengen die de klassenmaatschappij afschaft. Op basis van lessen uit vroegere en huidige proletarische strijd de inhoud verduidelijken van de revolutionaire overgang, de communistische revolutie. Door middel van propaganda, agitatie en actieve betrokkenheid alle tendensen in de hedendaagse strijd te benadrukken, te ondersteunen en aan te sporen, die zouden kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van het revolutionaire bewustzijn en de militante geest in onze klasse, evenals aan de opkomst van radicale proletarische associaties. Het onthullen en kritisch identificeren van obstakels, ideologisch of praktisch, in de huidige klassestrijd, die de weg naar een open klassenconfrontatie, d.w.z. een open revolutionair conflict tussen beide klassen, blokkeren. Het centraliseren van militante proletariërs, die proberen zich te organiseren op basis van het revolutionaire programma, en het scheppen van een effectieve strijdstructuur voor communistische militanten. Uitgaande van de vruchtbare voedingsbodem van sociale tegenstellingen en dynamiek van klassenstrijd de uitvoering van de toekomstige gewelddadige opstand effectief bevorderen, voorwaarts drijven, organiseren en coördineren als een beslissend moment in de komende communistische revolutie.

Comments are closed.